Fatih Erçel

Sevgiyle boyanmış gözleri Kızıl denizden farksızdı saçları Kaçamak bakışları Ve o fütursuz yanakları Salıncak kurulacak kirpiklerine Ve gömülecek kararsızlıklar Birer birer gamzelerine Elleri pamuk ipliği Dokunsan kırılacak Tutmayınca uzaklaşacak Üşümesin diye korkarken  Onun ayazında hastalanmak Ve bir bahar mateminde  Ona rastlamak... Karşılaşmak şehrin en tenhasında Zincirleme sarılmak kaldırımlarda

Sanmıyorum umuda çıkacağını Gecenin sabahı yine zemheri Aslında görüyordu gözlerim Her vakit seni Lakin ne beni Ne münasebet sesimi  Göremiyordu zehir gibi gözleri

Bir gün unuturum diye çok korkuyorum seni Hüzün basınca evimi, kapıyı çalınca sessizce Seni de alıyorum içeri... Yıllarca, bu ayazda dışarıda bekletmiştim seni kalıpsızın tekiydim de, sığdıramamıştım seni Kalbimi söküp elime verdiğin gün Geç de olsa anlamıştım ettiğin sözü Vedalar ne bir mesaja ne de bir cümleye sığardı ... Gülümsüyor en azından fotoğrafların Yanındakini görmezden geliyorum  Ensemden yakalasa da kara hüzün Direniyor ama yine de acıyorum Acizlik midir bu yaptığım? Yoksa gerçek sevgi midir bana bunu yaptıran? Özlendiğin kadar mutluluklar sevgilim.